Հին խոսք է՝ մարզերը, գյուղերը տանջանքով ու տքնանքով երկիր ու հայրենիք են պահում, իսկ մայրաքաղաքնե՞րը...

Անկեղծ ասած` ես զարմանում եմ. ինչպե՞ս կարող են քաղաքական գործիչները և մեր ազգի մտածողները այսքան կրավորական ու ապազգային լինել։ Այն աստիճանի եմ զարմացած, որ մտածում եմ` էլ ի՞նչ պիտի լինի, որ վերջապես սթափվենք և մտածենք առանց հատվածական կողմնորոշումների ու կարծրատիպերի, որ իրական հաջողություն գրանցենք։

Մխիթար Սեբաստացին իր անգնահատելի ներդրումն ունի նաև հայոց լեզվի պատմության և քերականության զարգացման գործում։ Նա աշխարհաբարի քերականության առաջին դասագրքի՝ «Դուռն քերականության աշխարհաբար լեզվին հայոց»-ի հեղինակն է:

Մխիթարյանները շատ մեծ ներդրում ունեն հայոց լեզվի քերականության, հայոց պատմագրության, աշխարհագրության, քարտեզագրության, միջնադարյան գիտության նվաճումներն աշխարհին ծանոթացնելու գործում։ Մխիթարյան աշխարհագրությունը սկզբնավորվում է քարտեզագրությամբ, որը միայն գիտահանրամատչելի նպատակ չէր հետապնդում, այլև ուներ շեշտված ազգային քաղաքական ենթատեքստ․ մինչ նրանց հրատարակությունները՝ աշխարհի քարտեզների վրա բացակայում էր Հայաստանը և այն, որպես առանձին

Մարդիկ, որոնց թվում է, թե՝ վերջ, սա երկրի վերջն է, ով ինչ հնար ու հունար ունի, քանի դեռ հնար ունեն, մտածում են հնարավորինս գռփելու, հարստանալու, մեռնող երկրից իրենց «քյարը» պոկելու, կլորիկ գումարներ, տներ, ավտոներ այստեղ ու դրսերում հետ գցելու մասին, այլասերվում, փչանում, հղփանում են մինչև վերջ՝ մարդկային բոլոր արժեքներն ու իրենց հիմնական պարտականությունները մոռացած, ասեմ, որ չարաչար սխալվում են, ամեն ինչի համար կա հատուցում: Այսօր գլուխներս խառն են, բայց շատ շուտ գնահատական կտրվի այս օրերի ձեր արարքներին, պատիժն էլ չի ուշանա:

Հարևանուհուս եղբոր դին է եկել Ուկրաինայից. ռուս-ուկրաինական պատերազմի զոհ:

Ծնվեցի մի երկրում, ուր դարեր շարունակ խոսել են հաղթանակների մասին և դարեր շարունակ պարտվել: Այն ժողովուրդը, որ ինձ շունչ ու հոգի տվեց, զորավարներ ծնող ժողովուրդ էր: Ծնում էր զորավարներ ու նվիրում այլ ժողովուրդների: Այդ ժողովուրդներն էլ բանակներ ծնող ժովովուրդներ էին: Պարտվող ժողովրդի ծնած Զորավարները մեծ հաղթանակներ պարգևեցին բանակներ ծնող ժողովուրդներին: Գեորգի Խան անունով մի հայորդի Հնդկաստանն ազատագրեց անգլիացի գաղութատերերից և ասաց` վայելիր քո անկախությունը, իմ հնդիկ բարեկամ:

Մեկն ասել է. մյուսը լսել է. մեկ ուրիշն էլ վախից թաքցրել է սպասվող նախճիրի ու դավաճանության մասին:

Գուցե մտածելու տեղի՞ք տա էս ամենը, գուցե ինչ-որ մեկի դեմքին քմծիծաղ նկարի, չգիտեմ, բայց գրեմ: